23 juni

Bella

Persoonlijk ,

Woensdag 19 juni 2019 hebben wij afscheid moeten nemen van onze poes Bella. Het doet nog steeds zo veel pijn dat zij er niet meer is. Wij missen haar echt elke dag.

Op 4 november 2011 hebben wij Bella geadopteerd uit het dierenasiel van de dierenambulance in Den Haag. We waren al lange tijd op zoek naar een poes, maar we wilden er eentje uit het asiel. Zodat we dat diertje konden redden. We hadden al veel dierenasiels bezocht, maar we hadden nog geen poesje gevonden waar we een klik mee hadden. Toen, op 4 november, zagen we ’s ochtends ineens een TV-programma.

Bella heet in dit filmpje nog Ana, maar wij vonden de naam Bella beter bij haar passen.

We hadden dit TV programma nog nooit gezien, maar toen we Bella (in de video nog Ana genoemd) zagen wisten we meteen: dit poesje willen wij een thuis bieden. We hebben die ochtend gelijk gebeld en haar die middag direct mee naar huis genomen. Voordat we haar gingen halen kochten we snel alle spullen die we nodig hadden, die man van de dierenwinkel kon ons alles aansmeren want wij wisten niet wat we nodig hadden. 🙂

We hebben het TV programma overigens nooit meer gezien, dus het lijkt wel alsof het universum had bedacht dat Bella bij ons terecht moest komen. En weet je, ik geloof daar eigenlijk wel in.

Bella’s eerste dag bij ons.

Vanaf het moment dat we Bella mee naar huis hadden genomen hoorde ze er helemaal bij. Ze heeft alleen de eerste dag moeten wennen, maar vanaf het moment dat ze bij ons op de bank sprong, was ze echt thuis.

Bella genoot van aandacht. Ze zat er altijd bij. Ze sliep regelmatig bij ons in bed, zat altijd op schoot op de bank en ging ook niet weg als we een feestje gaven. Ze bleef dan gewoon bij de visite op de bank zitten en genoot van alle aandacht. Bella was een echt gezelligheidsdier.

We hebben zoveel leuke, grappige en mooie momenten meegemaakt. Bella was erbij toen we gingen trouwen (Rick kleedde zich thuis om en Bella gaf een lief rugje tegen zijn broekspijp), en na de geboorte van Liz en Fay was ze ook nog steeds even lief. Ze zag de kindjes totaal niet als indringers en was ook voor hen heel erg lief.

Een dikke knuffel na onze vakantie.

Als wij na een vakantie thuis kwamen was Bella in eerste instantie altijd heel erg blij. Een paar dagen daarna werd ze echter een beetje kattig, omdat ze het niet leuk vond dat we haar alleen hadden gelaten.

In december 2018 zijn we verhuisd naar ons nieuwe huis en sindsdien hebben we eindelijk een tuin. Bella heeft zich in ons appartement ook altijd prima vermaakt, maar ze was wel heel erg blij met onze tuin. Onze appelboom was wel ’t haasje want daar ging ze lekker haar nagels in zetten. Maar waar ze vooral van genoot was heerlijk soezen in het zonnetje.

Rollen in de tuin, in het zonnetje

Ineens ging het niet zo goed met Bella. Ze at haar brokjes niet meer op. Dat deed ze vroeger ook wel eens, als ze haar brokjes te oud vond, maar nu at ze ook ‘verse’ brokjes niet meer. Vreemd. Na controle bij de dierenarts bleek dat haar kiezen verrot waren. Deze zijn toen operatief verwijderd. Daarna moest Bella weer zelf gaan eten.

De dagen gingen echter voorbij en nog steeds at Bella niet. Ook geen zacht voer. Ze nam alleen af en toe een liquid snack. Inmiddels was ze ook veel afgevallen en ze werd mager. Wij zijn samen met de dierenarts direct onderzoeken gestart. Alles werd onderzocht: haar bloed (op nierfalen, leververvetting, alvleesklier ontsteking e.d.) en een echo. Alles zag er goed uit. De verklaring waarom Bella niet at bleef maar uit. Ondertussen bleven wij Bella dwangvoeden.

Het dwangvoeden ging in eerste instantie goed en zaterdag 15 juni leek Bella een opleving te hebben. Ze leek weer wat actiever en ze nam zelf weer poezenpaté. Wij waren blij. Maar maandag 17 juni ging het mis. Bella kon niets meer binnen houden. Al het eten wat we dwangvoedde kwam eruit en ook liquid snacks hield ze niet meer binnen. In overleg met de dierenarts besloten wij toen om haar te laten opnemen zodat Bella 24/7 gemonitord kon worden en voeding via een sonde kon krijgen.

Dinsdag ochtend bracht ik Bella. Ik was heel bang en heb veel gehuild. Ik vond het verschrikkelijk om haar achter te laten. Sinds wij Bella hadden geadopteerd waren we nog nooit thuis geweest zonder dat Bella bij ons was. Dinsdag avond werd ik gebeld dat het nog niet beter ging met Bella en dat ze haar extra medicijnen gingen toedienen.

Woensdag werd ik gebeld, het ging niet goed met Bella. Eigenlijk ging het slechter en de dierenarts gaf aan dat er niets meer voor Bella te doen was. We moesten haar laten gaan. Ik heb enorm gehuild.

Die woensdag, rond 18.30 uur zijn Rick en ik naar de dierenarts gegaan waar we uitgebreid afscheid hebben genomen van Bella. Bella had bijna geen krachten meer, maar toen ze ons zag ging ze luid spinnen. Ze liet merken dat ze het fijn vond dat we er waren. We hebben haar heel erg geknuffeld. Uiteindelijk is ze in mijn armen ingeslapen. Met haar kopje op mijn arm, zoals ze thuis ook vaak lag. Het is heel rustig gegaan en ik ben blij dat Bella niet meer hoeft te lijden. Wel mis ik haar verschrikkelijk.

Nog steeds kan ik niet geloven dat Bella er niet meer is. Ik denk thuis elke keer dat ik haar hoor en soms zelfs dat ik haar zie. In mijn buik en hart voel ik een leegte en pijn. De tranen lopen ook nog regelmatig. Donderdag werd ik gebeld door het dierencrematorium om mijn wensen te bespreken en zondag mag ik haar komen ophalen. Er is een pootafdrukje van Bella voor mij gemaakt. Dat vind ik fijn, dan heb ik nog iets persoonlijks van haar.

Bella is helaas niet heel oud geworden, maar we hebben haar een mooi leven kunnen bieden en ze liet duidelijk merken dat ze het fijn vond bij ons. In onze herinnering en op de vele foto’s die we van haar hebben blijft ze altijd levend. We zullen haar nooit vergeten. Lieve Bella, wij houden ontzettend veel van je!

Reacties

  • Gecondoleerd met het verlies van Bella.
    Het zal nog wel even wennen zijn voor jullie dat Bella er niet meer is, je bent toch gewend dat ze in huis rondloopt, miauwt en dergelijke, en ineens is ze er niet meer, dat gevoel is niet zomaar weg, dat zal langzaam moeten slijten en haar vergeten zal je nooit.

    So cute, hoe ze met dat gele nagellakje speelt in dat dierendag filmpje, echt schattig?
    Veel sterkte de komende tijd!

Laat een reactie achter ♥

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*